- Email: [email protected]
[Nr 80] Skuteczność i bezpieczeństwo leczenia lapatynibem w skojarzeniu z kapecytabiną HER2-dodatniego raka piersi wśród pacjentek Wielkopolskiego Centrum Onkologii w Poznaniu – doświadczenia własne ośrodka
Zeszyty Naukowe WCO, Letters in Oncology Science 10S (2013) 1–79
43
pozwoliła na obniżenie dawek w płucu. W porównaniu z metodą 4D zmniejszeniu uległa średnia objętość, która otrzymywała 5 Gy o 4,4% (0–11) V10 Gy o 4% (0–10,7) i V20 Gy o 2,8% (01–8,7), obniżeniu uległa średnia objętość serca otrzymująca 5 Gy o 3,6% (0–10,3), V10 Gy o 1,1% (0–7,4) i V20 Gy o 0,3% (0–3,1). Znaleziono także zależność pomiędzy zmniejszeniem objętości GTV w GAT oraz ruchomością GTV i dawkami w zdrowych tkankach. Wnioski: Radioterapia z zastosowaniem bramkowania oddechowego pozwala na zmniejszenie objętości GTV, CTV i PTV w porównaniu z wielkością obszarów wyznaczonych w oparciu o wszystkie fazy oddechowe. Zmniejszenie wielkości obszarów tarczowych jest odpowiedzialne za poprawę rozkładu dawki w zdrowych tkankach, zwłaszcza w płucu i sercu. http://dx.doi.org/10.1016/j.onko.2013.09.079 [Nr 79] Przezrozworowa resekcja przełyku jako metoda z wyboru w gruczolakorakach GEJ I – 25 lat doświadczeń własnych i obserwacji Oddziału Chirurgii Onkologicznej i Ogólnej I WCO Łukasz Pilarczyk 1,*, Paweł Murawa 2, Janusz Wasiewicz 2 1 2
Oddział Chirurgii Onkologicznej, Centrum Medyczne HCP I Oddział Chirurgii Onkologicznej i Ogólnej, Wielkopolskie Centrum Onkologii, Poznań
*Prelegent Adres email: [email protected] Cel: Częstość występowania raka gruczołowego przełyku w ostatnich latach rośnie, szczególnie w krajach tzw. zachodnich, co związane jest z refluksem żołądkowo-przełykowym (GERD), w wyniku dysfunkcji LES (otyłość, leki antycholinergiczne, po eradykacji). Zaistniała potrzeba zróżnicowania leczenia chirurgicznego związana z podziałem nie tylko histopatologicznym, ale i anatomicznym raka przełyku oraz powstaniem w 7. wydaniu systemu klasyfikacji AJCC z 2010 r. GEJ jako podtypu raka przełyku umiejscowionego w dalszej części piersiowego odcinka przełyku i bliższej (do 5 cm) części żołądka. Praca przedstawia 25 lat doświadczenia w operacji przełyku na Oddziale Chirurgii Onkologicznej i Ogólnej I WCO i wnioski po analizie materiału własnego oraz doniesień światowych. Materiał i metody: Retrospektywna ocena przezrozworowej resekcji przełyku (THE), w porównaniu z metodą z otwarciem klatki piersiowej (TTE), na Oddziale Chirurgii Onkologicznej i Ogólnej I WCO w Poznaniu w latach 1988–2010 ze szczególnym uwzględnieniem gruczolakoraków połączenia przełykowo-żołądkowego GEJ I (Siewert do +2 cm). Porównanie wyników leczenia i powikłań oddziału z metaanalizą Orringera i światowymi badaniami. THE wykonano u chorych z rakiem przełyku części górnej (2), środkowej (20) i dolnej (86). TTE wykonano u chorych z rakiem przełyku części szyjnej (3), środkowej (34) i dolnej (2). Podział histopatologiczny: 69 pacjentów – rak płaskonabłonkowy, 75 – gruczolakorak, 3 – rak nisko-/ niezróżnicowany. Wyniki: U chorych z THE stwierdzono znacznie mniejszą ilość zgonów okołooperacyjnych i powikłań płucnych, nie stwierdzono statystycznie istotnej różnicy przeżyć po operacji TTE i THE. W porównaniu z badaniami światowymi nie wykazano istotnych odchyleń w większości badanych parametrów. Wnioski: THE w GEJ I może być proponowana jako zabieg radykalny. W raku gruczołowym przełyku – rak Barreta – GEJ I (do +2 cm) występują późne przerzuty w węzłach chłonnych, co zwiększa resekcyjność RO przy THE. Najczęstsze są przerzuty z raka gruczołowego dolnej części przełyku w węzłach chłonnych pnia trzewnego i okolicy krzywizny mniejszej żołądka, usuwane rutynowo przy resekcji przełyku, co oznacza, że bliższy odcinek przełyku może być usunięty bez limfadenektomii. Ze względu na znaczny, z reguły, stopień zaawansowania nowotworu, choroby współistniejące oraz znacznie mniejszą śmiertelność okołooperacyjną THE powinna być częściej brana pod uwagę jako metoda paliatywna poprawiająca komfort życia. http://dx.doi.org/10.1016/j.onko.2013.09.080 [Nr 80] Skuteczność i bezpieczeństwo leczenia lapatynibem w skojarzeniu z kapecytabiną HER2-dodatniego raka piersi wśród pacjentek Wielkopolskiego Centrum Onkologii w Poznaniu – doświadczenia własne ośrodka Łukasz Kwinta 1,*, Izabela Łasińska 1, Maria Litwiniuk 1,2, Piotr J. Wysocki 1,3 1
Oddział Chemioterapii, Wielkopolskie Centrum Onkologii, Poznań Katedra Onkologii, Uniwersytet Medyczny im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu 3 Katedra Biotechnologii Medycznej, Uniwersytet Medyczny im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu 2
*Prelegent Adres email: [email protected] Cel: Podsumowanie wyników leczenia chorych na raka piersi otrzymujących terapię lapatynibem w skojarzeniu z kapecytabiną w Wielkopolskim Centrum Onkologii w Poznaniu w latach 2009–2013.
44
Zeszyty Naukowe WCO, Letters in Oncology Science 10S (2013) 1–79
Materiał i metody: Do retrospektywnej analizy włączono 26 chorych na zaawansowanego HER2-dodatniego raka piersi, leczonych paliatywnie lapatynibem w skojarzeniu z kapecytabiną (lapatynib 1250 mg dziennie w dniach 1.–21. cyklu, kapecytabina 2000 mg/m2 dziennie w dniach 1.–14., cykle co 21 dni). Mediana wieku leczonych kobiet wynosiła 55 lat (zakres: 34–79). U 23 chorych rozpoznano rak przewodowy, u 2 chorych – rak zrazikowy, a u jednej nie zdefiniowano typu histologicznego. Przed rozpoczęciem terapii lapatynibem wszystkie chore były leczone co najmniej trastuzumabem, antracyklinami oraz taksanami (o założeniu adiuwantowym lub paliatywnym), dwie chore były leczone TDM-1 w ramach badania klinicznego, a 5 chorych z hormonozależnym rakiem otrzymało uzupełniające leczenie hormonalne. Wyniki: Do momentu zakończenia obserwacji (koniec lipca 2013 r.) mediana trwania leczenia lapatynibem wyniosła 5 miesięcy (zakres: 2–22 mies.). U 3 chorych (11,5%) stwierdzono całkowitą odpowiedź na leczenie (CR), u 16 (61,5%) częściową odpowiedź (PR), a u 2 (7,7%) stabilizację choroby (SD). Obiektywne odpowiedzi kliniczne odnotowano u 19 chorych (73,1%), natomiast korzyść kliniczną odniosło 21 chorych (80,8%). Mediana czasu wolnego od progresji (PFS) wyniosła 5 mies. (2–22 mies.), natomiast mediana przeżycia całkowitego (OS) 7 mies. (2–39 mies.). Leczenie było dość dobrze tolerowane – jedynie u 3 chorych (11,5%) terapia została przerwana powodu toksyczności (działania niepożądane w 3.–4. stopnia wg CTC: hiperbilirubinemia, biegunka, erytrodyzestezja dłoniowo-podeszwowa). U 20 chorych (76,9%) leczenie zakończono z powodu progresji choroby. Do końca lipca 2013 r. roku 3 chore (11,5%) pozostawały w leczeniu lapatynibem (u 2 utrzymywała się PR [czas trwania odpowiedzi: 9 i 19 mies.], a u 1 chorej SD [czas trwania stabilizacji 17 mies.]), u 6 chorych (23,1%) stosowano leczenie systemowe kolejnych linii, 1 (3,8%) pozostawała w obserwacji, natomiast 16 pacjentek (61,5%) zmarło lub nie zgłosiło się na kolejne wyznaczone wizyty. Wnioski: W analizowanej grupie chorych leczenie lapatynibem prowadziło do uzyskania obiektywnych odpowiedzi klinicznych u większości leczonych chorych (73,1%) przy akceptowalnej toksyczności leczenia. Powyższe wyniki potwierdzają, że lapatynib stanowi wartościową strategię terapeutyczną dla chorych z zaawansowanym HER2-dodatnim rakiem piersi po niepowodzeniu leczenia trastuzumabem. http://dx.doi.org/10.1016/j.onko.2013.09.081 [Nr 81] Zmiany skórne u pacjentów onkologicznych – doświadczenia własne Olga Milbrandt *, Anna Szafryna-Kliwicka, Piotr Tomczak Szpital Kliniczny Przemienienia Pańskiego, Uniwersytetu Medycznego im. K. Marcinkowskiego, Oddział Chemioterapii, Poznań *Prelegent Adres email: [email protected] Cel: Częstość występowania zmian skórnych u pacjentów leczonych cytostatykami vs lekami molekularnie ukierunkowanymi. Różnice między powikłaniami skórnymi w zależności od rodzaju zastosowanego leczenia onkologicznego. Rola dokumentacji fotograficznej zmian skórnych w praktyce klinicznej. Ocena wyników leczenia skórnych działań niepożądanych. Materiał i metody: Pacjenci leczeni na Oddziale Chemioterapii w Klinice Onkologii UM w Poznaniu w okresie 06.2012– 06.2013. Własna dokumentacja fotograficzna. Wyniki: Częstość występowania zmian skórnych u pacjentów leczonych cytostatykami – 25%, vs lekami molekularnie ukierunkowanymi – 90%. Różnice między powikłaniami skórnymi w zależności od rodzaju zastosowanego leczenia onkologicznego determinują sposoby leczenia powikłań skórnych. Dokumentacja fotograficzna zmian skórnych jest ważnym elementem kontroli leczenia oraz oceny stopnia nasilenia powikłań skórnych. Profilaktyka i leczenie skórnych działań niepożądanych, na podstawie własnych doświadczeń i przykłady autorskich leków recepturowych. Wnioski: Skórne efekty uboczne leczenia onkologicznego to wciąż niedoceniany choć coraz częstszy problem pacjentów oraz lekarzy praktyków. Na podstawie własnych doświadczeń przedstawiono częstość występowania oraz różnice między powikłaniami skórnymi w wyniku leczenia cytostatykami i lekami biologicznymi. Podsumowano również efekty leczenia wynikające z własnych doświadczeń, zgodne z najnowszymi doniesieniami literatury. http://dx.doi.org/10.1016/j.onko.2013.09.082
43
pozwoliła na obniżenie dawek w płucu. W porównaniu z metodą 4D zmniejszeniu uległa średnia objętość, która otrzymywała 5 Gy o 4,4% (0–11) V10 Gy o 4% (0–10,7) i V20 Gy o 2,8% (01–8,7), obniżeniu uległa średnia objętość serca otrzymująca 5 Gy o 3,6% (0–10,3), V10 Gy o 1,1% (0–7,4) i V20 Gy o 0,3% (0–3,1). Znaleziono także zależność pomiędzy zmniejszeniem objętości GTV w GAT oraz ruchomością GTV i dawkami w zdrowych tkankach. Wnioski: Radioterapia z zastosowaniem bramkowania oddechowego pozwala na zmniejszenie objętości GTV, CTV i PTV w porównaniu z wielkością obszarów wyznaczonych w oparciu o wszystkie fazy oddechowe. Zmniejszenie wielkości obszarów tarczowych jest odpowiedzialne za poprawę rozkładu dawki w zdrowych tkankach, zwłaszcza w płucu i sercu. http://dx.doi.org/10.1016/j.onko.2013.09.079 [Nr 79] Przezrozworowa resekcja przełyku jako metoda z wyboru w gruczolakorakach GEJ I – 25 lat doświadczeń własnych i obserwacji Oddziału Chirurgii Onkologicznej i Ogólnej I WCO Łukasz Pilarczyk 1,*, Paweł Murawa 2, Janusz Wasiewicz 2 1 2
Oddział Chirurgii Onkologicznej, Centrum Medyczne HCP I Oddział Chirurgii Onkologicznej i Ogólnej, Wielkopolskie Centrum Onkologii, Poznań
*Prelegent Adres email: [email protected] Cel: Częstość występowania raka gruczołowego przełyku w ostatnich latach rośnie, szczególnie w krajach tzw. zachodnich, co związane jest z refluksem żołądkowo-przełykowym (GERD), w wyniku dysfunkcji LES (otyłość, leki antycholinergiczne, po eradykacji). Zaistniała potrzeba zróżnicowania leczenia chirurgicznego związana z podziałem nie tylko histopatologicznym, ale i anatomicznym raka przełyku oraz powstaniem w 7. wydaniu systemu klasyfikacji AJCC z 2010 r. GEJ jako podtypu raka przełyku umiejscowionego w dalszej części piersiowego odcinka przełyku i bliższej (do 5 cm) części żołądka. Praca przedstawia 25 lat doświadczenia w operacji przełyku na Oddziale Chirurgii Onkologicznej i Ogólnej I WCO i wnioski po analizie materiału własnego oraz doniesień światowych. Materiał i metody: Retrospektywna ocena przezrozworowej resekcji przełyku (THE), w porównaniu z metodą z otwarciem klatki piersiowej (TTE), na Oddziale Chirurgii Onkologicznej i Ogólnej I WCO w Poznaniu w latach 1988–2010 ze szczególnym uwzględnieniem gruczolakoraków połączenia przełykowo-żołądkowego GEJ I (Siewert do +2 cm). Porównanie wyników leczenia i powikłań oddziału z metaanalizą Orringera i światowymi badaniami. THE wykonano u chorych z rakiem przełyku części górnej (2), środkowej (20) i dolnej (86). TTE wykonano u chorych z rakiem przełyku części szyjnej (3), środkowej (34) i dolnej (2). Podział histopatologiczny: 69 pacjentów – rak płaskonabłonkowy, 75 – gruczolakorak, 3 – rak nisko-/ niezróżnicowany. Wyniki: U chorych z THE stwierdzono znacznie mniejszą ilość zgonów okołooperacyjnych i powikłań płucnych, nie stwierdzono statystycznie istotnej różnicy przeżyć po operacji TTE i THE. W porównaniu z badaniami światowymi nie wykazano istotnych odchyleń w większości badanych parametrów. Wnioski: THE w GEJ I może być proponowana jako zabieg radykalny. W raku gruczołowym przełyku – rak Barreta – GEJ I (do +2 cm) występują późne przerzuty w węzłach chłonnych, co zwiększa resekcyjność RO przy THE. Najczęstsze są przerzuty z raka gruczołowego dolnej części przełyku w węzłach chłonnych pnia trzewnego i okolicy krzywizny mniejszej żołądka, usuwane rutynowo przy resekcji przełyku, co oznacza, że bliższy odcinek przełyku może być usunięty bez limfadenektomii. Ze względu na znaczny, z reguły, stopień zaawansowania nowotworu, choroby współistniejące oraz znacznie mniejszą śmiertelność okołooperacyjną THE powinna być częściej brana pod uwagę jako metoda paliatywna poprawiająca komfort życia. http://dx.doi.org/10.1016/j.onko.2013.09.080 [Nr 80] Skuteczność i bezpieczeństwo leczenia lapatynibem w skojarzeniu z kapecytabiną HER2-dodatniego raka piersi wśród pacjentek Wielkopolskiego Centrum Onkologii w Poznaniu – doświadczenia własne ośrodka Łukasz Kwinta 1,*, Izabela Łasińska 1, Maria Litwiniuk 1,2, Piotr J. Wysocki 1,3 1
Oddział Chemioterapii, Wielkopolskie Centrum Onkologii, Poznań Katedra Onkologii, Uniwersytet Medyczny im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu 3 Katedra Biotechnologii Medycznej, Uniwersytet Medyczny im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu 2
*Prelegent Adres email: [email protected] Cel: Podsumowanie wyników leczenia chorych na raka piersi otrzymujących terapię lapatynibem w skojarzeniu z kapecytabiną w Wielkopolskim Centrum Onkologii w Poznaniu w latach 2009–2013.
44
Zeszyty Naukowe WCO, Letters in Oncology Science 10S (2013) 1–79
Materiał i metody: Do retrospektywnej analizy włączono 26 chorych na zaawansowanego HER2-dodatniego raka piersi, leczonych paliatywnie lapatynibem w skojarzeniu z kapecytabiną (lapatynib 1250 mg dziennie w dniach 1.–21. cyklu, kapecytabina 2000 mg/m2 dziennie w dniach 1.–14., cykle co 21 dni). Mediana wieku leczonych kobiet wynosiła 55 lat (zakres: 34–79). U 23 chorych rozpoznano rak przewodowy, u 2 chorych – rak zrazikowy, a u jednej nie zdefiniowano typu histologicznego. Przed rozpoczęciem terapii lapatynibem wszystkie chore były leczone co najmniej trastuzumabem, antracyklinami oraz taksanami (o założeniu adiuwantowym lub paliatywnym), dwie chore były leczone TDM-1 w ramach badania klinicznego, a 5 chorych z hormonozależnym rakiem otrzymało uzupełniające leczenie hormonalne. Wyniki: Do momentu zakończenia obserwacji (koniec lipca 2013 r.) mediana trwania leczenia lapatynibem wyniosła 5 miesięcy (zakres: 2–22 mies.). U 3 chorych (11,5%) stwierdzono całkowitą odpowiedź na leczenie (CR), u 16 (61,5%) częściową odpowiedź (PR), a u 2 (7,7%) stabilizację choroby (SD). Obiektywne odpowiedzi kliniczne odnotowano u 19 chorych (73,1%), natomiast korzyść kliniczną odniosło 21 chorych (80,8%). Mediana czasu wolnego od progresji (PFS) wyniosła 5 mies. (2–22 mies.), natomiast mediana przeżycia całkowitego (OS) 7 mies. (2–39 mies.). Leczenie było dość dobrze tolerowane – jedynie u 3 chorych (11,5%) terapia została przerwana powodu toksyczności (działania niepożądane w 3.–4. stopnia wg CTC: hiperbilirubinemia, biegunka, erytrodyzestezja dłoniowo-podeszwowa). U 20 chorych (76,9%) leczenie zakończono z powodu progresji choroby. Do końca lipca 2013 r. roku 3 chore (11,5%) pozostawały w leczeniu lapatynibem (u 2 utrzymywała się PR [czas trwania odpowiedzi: 9 i 19 mies.], a u 1 chorej SD [czas trwania stabilizacji 17 mies.]), u 6 chorych (23,1%) stosowano leczenie systemowe kolejnych linii, 1 (3,8%) pozostawała w obserwacji, natomiast 16 pacjentek (61,5%) zmarło lub nie zgłosiło się na kolejne wyznaczone wizyty. Wnioski: W analizowanej grupie chorych leczenie lapatynibem prowadziło do uzyskania obiektywnych odpowiedzi klinicznych u większości leczonych chorych (73,1%) przy akceptowalnej toksyczności leczenia. Powyższe wyniki potwierdzają, że lapatynib stanowi wartościową strategię terapeutyczną dla chorych z zaawansowanym HER2-dodatnim rakiem piersi po niepowodzeniu leczenia trastuzumabem. http://dx.doi.org/10.1016/j.onko.2013.09.081 [Nr 81] Zmiany skórne u pacjentów onkologicznych – doświadczenia własne Olga Milbrandt *, Anna Szafryna-Kliwicka, Piotr Tomczak Szpital Kliniczny Przemienienia Pańskiego, Uniwersytetu Medycznego im. K. Marcinkowskiego, Oddział Chemioterapii, Poznań *Prelegent Adres email: [email protected] Cel: Częstość występowania zmian skórnych u pacjentów leczonych cytostatykami vs lekami molekularnie ukierunkowanymi. Różnice między powikłaniami skórnymi w zależności od rodzaju zastosowanego leczenia onkologicznego. Rola dokumentacji fotograficznej zmian skórnych w praktyce klinicznej. Ocena wyników leczenia skórnych działań niepożądanych. Materiał i metody: Pacjenci leczeni na Oddziale Chemioterapii w Klinice Onkologii UM w Poznaniu w okresie 06.2012– 06.2013. Własna dokumentacja fotograficzna. Wyniki: Częstość występowania zmian skórnych u pacjentów leczonych cytostatykami – 25%, vs lekami molekularnie ukierunkowanymi – 90%. Różnice między powikłaniami skórnymi w zależności od rodzaju zastosowanego leczenia onkologicznego determinują sposoby leczenia powikłań skórnych. Dokumentacja fotograficzna zmian skórnych jest ważnym elementem kontroli leczenia oraz oceny stopnia nasilenia powikłań skórnych. Profilaktyka i leczenie skórnych działań niepożądanych, na podstawie własnych doświadczeń i przykłady autorskich leków recepturowych. Wnioski: Skórne efekty uboczne leczenia onkologicznego to wciąż niedoceniany choć coraz częstszy problem pacjentów oraz lekarzy praktyków. Na podstawie własnych doświadczeń przedstawiono częstość występowania oraz różnice między powikłaniami skórnymi w wyniku leczenia cytostatykami i lekami biologicznymi. Podsumowano również efekty leczenia wynikające z własnych doświadczeń, zgodne z najnowszymi doniesieniami literatury. http://dx.doi.org/10.1016/j.onko.2013.09.082