- Email: [email protected]
Wpływ skojarzonego działania bendamustyny i rytuksymabu na apoptozę i nekrozę komórek przewlekłej białaczki limfocytowej w hodowli in vitro
62
acta haematologica polonica 44s (2013) 61–62
dla rodzaju odpowiedzi limfocytów T. Zauważono, że niedojrzałe DCs odgrywają istotną rolę w procesie tolerancji obwodowej, podczas gdy dojrzałe DCs indukują pełną odpowiedź immunologiczną. W zależności od stopnia dojrzałości DCs produkują cytokiny prozapalne i supresyjne. Celem badań było określenie wpływu czynników immunosupresyjnych: rapamycyny i cyklosporyny A na produkcję cytokin przez niedojrzałe DCs oraz DCs aktywowane LPS. Materiał i metody: Monocyty krwi obwodowej człowieka indukowano przy użyciu cytokin: IL-4 i GM-CSF, w kierunku DCs w środowisku rapamycyny (Rapa-DCs), cyklosporyny A (CsA-DCs) lub bez leków (kontrola). Następnie niedojrzałe DCs aktywowano lipopolisacharydem (LPS). W celu oceny syntezy cytokin prozapalnych (IL-6, IL-12) i supresyjnych (IL-4, IL-10, TGF-b) z każdej hodowli zebrano supernatanty i wykonano oznaczenie metodą immunoenzymatyczną ELISA. Wyniki: Zaobserwowano zmniejszenie produkcji IL-10 przez Rapa-DCs względem CsA-DCs oraz kontroli, w przeciwieństwie do produkcji IL-4 i TGF-b, która zwiększyła się, kiedy DCs różnicowały w obecności Rapa. We wszystkich wariantach hodowli zaobserwowano również zwiększenie syntezy IL-10 przez DCs aktywowane LPS w porównaniu z niedojrzałymi DCs. Po stymulacji LPS nie wykryto IL-4 i TGF-b w żadnym z wariantów hodowli. Zarówno niedojrzałe, jak i aktywowane Rapa-DCs oraz CsA-DCs produkowały mniej IL-6 w porównaniu z kontrolą. IL-12 nie wykryto w żadnym z wariantów hodowli, zarówno niedojrzałych, jak i aktywowanych DCs. Wnioski: Uzyskane wyniki wykazały, że badane leki immunosupresyjne: rapamycyna i cyklosporyna A zmieniają syntezę cytokin prozapalnych i supresyjnych przez DCs w czasie ich różnicowania. http://dx.doi.org/10.1016/j.achaem.2013.07.274
Wpływ skojarzonego działania bendamustyny i rytuksymabu na apoptozę i nekrozę komórek przewlekłej białaczki limfocytowej w hodowli in vitro E. Ziółkowska 1,*, B. Cebula-Obrzut 2, J.Z. Błoński 1, T. Robak 1, P. Smolewski 2, A. Korycka-Wołowiec 1 1 Katedra i Klinika Hematologii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi, Polska 2 Zakład Hematologii Eksperymentalnej Katedry Hematologii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi, Polska *Autor prezentujący i do korespondencji. Adres email: [email protected]
Wstęp: Bendamustyna (BENDA) jest lekiem cytotoksycznym, skutecznym w leczeniu przewlekłej białaczki limfocytowej (PBL) w monoterapii oraz w skojarzeniu z rytuksymabem (RIT). Wpływ ich łącznego działania na wewnątrzkomórkowe mechanizmy regulujące apoptozę nie jest w pełni poznany. Celem badań była ocena wpływu leków na apoptozę i martwicę komórek PBL in vitro. Materiał i metody: Badania wykonano u 60 nieleczonych chorych na PBL. Cytotoksyczność BENDA (40 mg/ml) i RIT (10 mg/ml) oraz wpływ leków na apoptozę, zmianę potencjału mitochondrialnego (DCm) oraz ekspresję wybranych białek proi antyapoptotycznych oceniano cytofluorometrycznie w limfocytach krwi obwodowej 48-godzinnej hodowli. Wyniki: BENDA pojedynczo oraz w skojarzeniu z RIT istotnie zwiększały odsetek komórek martwiczych i apoptotycznych, komórek DCmlow oraz komórek wykazujących ekspresję aktywnych form kaspazy 3, 9, 8, w porównaniu z kontrolą. Wpływ BENDA był ponadto istotnie silniejszy niż RIT (p < 0,001). Wpływ BENDA+RIT był istotnie silniejszy niż samej BENDA (p < 0,001), z wyjątkiem ekspresji kaspazy 3. Odsetek komórek BAX(+) zwiększał się istotnie i w podobnym stopniu po zastosowaniu BENDA, RIT oraz BENDA+RIT, natomiast odsetek komórek PUMA(+) oraz APAF-1(+) zwiększał się nieznamiennie. Ekspresja P53 wzrastała istotnie jedynie pod wpływem BENDA i BENDA+RIT, a BAK, BCL-2 i FADD nie ulegała zmianie. Nie stwierdzono istotnych zmian średniej intensywności fluorescencji zależnej od ocenianych białek. Wnioski: BENDA+RIT działają silniej cytotoksycznie niż RIT i silniej indukują apoptozę limfocytów PBL in vitro. Wykazano wpływ badanego skojarzenia leków na szlak mitochandrialny oraz na udział P53 w ich mechanizmie działania. Uzyskane wyniki sugerują, że leki te zwiększają odsetek komórek wykazujących ekspresję białek proapoptotycznych, nie zwiększając komórkowej zawartości tych białek. http://dx.doi.org/10.1016/j.achaem.2013.07.275
acta haematologica polonica 44s (2013) 61–62
dla rodzaju odpowiedzi limfocytów T. Zauważono, że niedojrzałe DCs odgrywają istotną rolę w procesie tolerancji obwodowej, podczas gdy dojrzałe DCs indukują pełną odpowiedź immunologiczną. W zależności od stopnia dojrzałości DCs produkują cytokiny prozapalne i supresyjne. Celem badań było określenie wpływu czynników immunosupresyjnych: rapamycyny i cyklosporyny A na produkcję cytokin przez niedojrzałe DCs oraz DCs aktywowane LPS. Materiał i metody: Monocyty krwi obwodowej człowieka indukowano przy użyciu cytokin: IL-4 i GM-CSF, w kierunku DCs w środowisku rapamycyny (Rapa-DCs), cyklosporyny A (CsA-DCs) lub bez leków (kontrola). Następnie niedojrzałe DCs aktywowano lipopolisacharydem (LPS). W celu oceny syntezy cytokin prozapalnych (IL-6, IL-12) i supresyjnych (IL-4, IL-10, TGF-b) z każdej hodowli zebrano supernatanty i wykonano oznaczenie metodą immunoenzymatyczną ELISA. Wyniki: Zaobserwowano zmniejszenie produkcji IL-10 przez Rapa-DCs względem CsA-DCs oraz kontroli, w przeciwieństwie do produkcji IL-4 i TGF-b, która zwiększyła się, kiedy DCs różnicowały w obecności Rapa. We wszystkich wariantach hodowli zaobserwowano również zwiększenie syntezy IL-10 przez DCs aktywowane LPS w porównaniu z niedojrzałymi DCs. Po stymulacji LPS nie wykryto IL-4 i TGF-b w żadnym z wariantów hodowli. Zarówno niedojrzałe, jak i aktywowane Rapa-DCs oraz CsA-DCs produkowały mniej IL-6 w porównaniu z kontrolą. IL-12 nie wykryto w żadnym z wariantów hodowli, zarówno niedojrzałych, jak i aktywowanych DCs. Wnioski: Uzyskane wyniki wykazały, że badane leki immunosupresyjne: rapamycyna i cyklosporyna A zmieniają syntezę cytokin prozapalnych i supresyjnych przez DCs w czasie ich różnicowania. http://dx.doi.org/10.1016/j.achaem.2013.07.274
Wpływ skojarzonego działania bendamustyny i rytuksymabu na apoptozę i nekrozę komórek przewlekłej białaczki limfocytowej w hodowli in vitro E. Ziółkowska 1,*, B. Cebula-Obrzut 2, J.Z. Błoński 1, T. Robak 1, P. Smolewski 2, A. Korycka-Wołowiec 1 1 Katedra i Klinika Hematologii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi, Polska 2 Zakład Hematologii Eksperymentalnej Katedry Hematologii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi, Polska *Autor prezentujący i do korespondencji. Adres email: [email protected]
Wstęp: Bendamustyna (BENDA) jest lekiem cytotoksycznym, skutecznym w leczeniu przewlekłej białaczki limfocytowej (PBL) w monoterapii oraz w skojarzeniu z rytuksymabem (RIT). Wpływ ich łącznego działania na wewnątrzkomórkowe mechanizmy regulujące apoptozę nie jest w pełni poznany. Celem badań była ocena wpływu leków na apoptozę i martwicę komórek PBL in vitro. Materiał i metody: Badania wykonano u 60 nieleczonych chorych na PBL. Cytotoksyczność BENDA (40 mg/ml) i RIT (10 mg/ml) oraz wpływ leków na apoptozę, zmianę potencjału mitochondrialnego (DCm) oraz ekspresję wybranych białek proi antyapoptotycznych oceniano cytofluorometrycznie w limfocytach krwi obwodowej 48-godzinnej hodowli. Wyniki: BENDA pojedynczo oraz w skojarzeniu z RIT istotnie zwiększały odsetek komórek martwiczych i apoptotycznych, komórek DCmlow oraz komórek wykazujących ekspresję aktywnych form kaspazy 3, 9, 8, w porównaniu z kontrolą. Wpływ BENDA był ponadto istotnie silniejszy niż RIT (p < 0,001). Wpływ BENDA+RIT był istotnie silniejszy niż samej BENDA (p < 0,001), z wyjątkiem ekspresji kaspazy 3. Odsetek komórek BAX(+) zwiększał się istotnie i w podobnym stopniu po zastosowaniu BENDA, RIT oraz BENDA+RIT, natomiast odsetek komórek PUMA(+) oraz APAF-1(+) zwiększał się nieznamiennie. Ekspresja P53 wzrastała istotnie jedynie pod wpływem BENDA i BENDA+RIT, a BAK, BCL-2 i FADD nie ulegała zmianie. Nie stwierdzono istotnych zmian średniej intensywności fluorescencji zależnej od ocenianych białek. Wnioski: BENDA+RIT działają silniej cytotoksycznie niż RIT i silniej indukują apoptozę limfocytów PBL in vitro. Wykazano wpływ badanego skojarzenia leków na szlak mitochandrialny oraz na udział P53 w ich mechanizmie działania. Uzyskane wyniki sugerują, że leki te zwiększają odsetek komórek wykazujących ekspresję białek proapoptotycznych, nie zwiększając komórkowej zawartości tych białek. http://dx.doi.org/10.1016/j.achaem.2013.07.275